Coronamoeheid -
Column 5 juni 2020
Is het jouw woord?
Onnodig om te kijken of het woord coronamoeheid voorkomt in de Dikke van Dale.
Maar als ik vraag of dit woord al voorkomt in uw persoonlijke woordenboek, denk
ik dat veel mensen hier volmondig ‘ja’ op kunnen zeggen.
Word je normaal al moe van een week hard werken of van
een stel jengelende kinderen? Dan worden we tegenwoordig moe van het ZOOM-en,
thuis werken, dichte sportscholen, mondkapjes in het ov, ouderwets toiletpotten
legen op de camping en dan weer die explosie aan informatie via de media. Zelfs
de hoofdredacteur van de Telegraaf geeft het toe. Ik citeer: ‘De wereld heeft
behoefte aan betrouwbare informatie, toegankelijk en helder verwoord. Waarbij
feiten van geruchten worden gescheiden.’
Haagse bemoeienis
We kennen allemaal wel iets in de afgelopen maanden waar we moe van werden,
coronamoe. Zoals in een liedje: ‘het land wars van betutteling… die schrijf je
niet de wetten voor, die laat je in hun waarde.’ In dit land van 17 miljoen mensen
is er misschien wel een kleine miljoen mensen die in meer of mindere mate een
afstand tot de arbeidsmarkt heeft.
Wat zeg ik? ‘Afstand tot de arbeidsmarkt’. Ja, ook zo’n
uitdrukking om echt moe van te worden. Moe van de ‘coronagekte’ en moe van het
feit dat na vijf jaar Participatiewet een grote groep mensen nog altijd niet
voldoende op waarde geschat wordt. Zo loodst Tamara van Ark vlak voor haar
nieuwe functie als bewindsvrouw voor Medische Zorg, de wetswijziging
‘harmonisatie Wajong’ door de Eerste Kamer. Ik ben moe van uitspraken van
politici die zeggen dat dankzij deze wet voor Wajongers ‘meer werken meer
loont’. Ja zeker, tot aan het WML! Maar ben je geboren met een hoger
leervermogen in combinatie met een beperking vóór je 18e, dan ‘tel
je gewoon niet meer mee’ of ‘je zoekt het zelf maar uit!’
Corona-ervaringen in de doelgroep
Dat gevoel hebben ook mensen die in de Participatiewet afhankelijk zijn van de
gemeente in tijden van Corona. Afspraken werden zonder pardon afgezegd, daar
word je toch moe van? Natuurlijk zijn TOZO-regelingen belangrijker, maar dat
betekent toch niet dat mensen een half jaar of langer aan hun lot overgelaten
kunnen worden? Werkzoekenden zien niet zozeer het aantal vacatures minder
worden, maar zijn wel bezorgd over hun baankansen als arbeidsbeperkte. En
daarom zijn er die alsnog een doelgroepverklaring aanvragen, terwijl ze
misschien liever ‘uit beeld hadden willen blijven’, om zo ‘het stempel’ te
voorkomen.
SW’ers werden vanaf maart in groten getale naar huis
gestuurd om alle zaken eerst in orde te maken, waardoor mensen veilig en wel
weer aan het werk konden. Vanaf april zo’n beetje werden mensen die niet tot
‘de risicogroep’ behoren weer terug geroepen naar de werkplaatsen. Het hokje
‘risicogroep’ is ook iets waar je zelf niet om gevraagd hebt, maar -hoe goed
bedoeld ook- ervoor zorgt dat mensen lange tijd thuis moeten zitten zonder hun
betekenisvolle werkzaamheden en waardevolle collegiale contacten. In de
afgelopen drie maanden heeft de overheid de SW-bedrijven gelukkig ondersteund
met een noodpakket van 90 miljoen waardoor de kansen op behoud van werk voor
deze doelgroep vergroot worden.
Deze column is geschreven door Hillie Nooitgedagt. Binnenkort verschijnt haar debuut, getiteld ‘Laat los’. Momenteel werkt ze aan haar tweede boek over de Participatiewet en de Banenafspraak: ‘Vijf jaar realiteit van de Participatiewet’. Voor vragen of opmerkingen is Hillie Nooitgedagt te bereiken via https://www.facebook.com/WijParticiperen/.
Deze column is nog te lezen op de website van Op naar de 100.000: https://www.opnaarde100000.nl/coronamoeheid/
Toevoeging Wij Participeren: Door omstandigheden is de
deadline van haar boeken tot nader order uitgesteld.