'Bizar dat de belastingmaatregel in jouw situatie ook daadwerkelijk voor jou geldt’ zei ik tegen een van mijn respondenten die ondanks haar heftige psychische beperking zich hogerop heeft gewerkt met een prachtige, verantwoordelijke parttime baan als facilitair manager. Het roepen van Kamerleden die zeggen dat meer werken meer loont, is in de meeste gevallen dus het tegengestelde van de waarheid. 'Je werkt al ongelooflijk veel uren binnen de mogelijkheden die jij hebt. Dat zou beloond moeten worden. Ondanks dat je blij bent dat je toch rond kunt komen, zet deze regering je in de kou.'

Zelfs de mensen die niet 'meer' gaan werken, dus helemaal niet meer gaan werken door al deze oneerlijke wetgeving, begrijp ik heel goed. Als het gevolg van werken alleen maar is dat je er meer stress door ervaart en het ten koste gaat van je gezondheid, dan kun je ten slotte maar beter minder of helemaal niet meer gaan werken, al zou je dolgraag willen werken, als passend werk ook echt tot de mogelijkheden behoorde.

Daarmee wil ik niemand aanmoedigen om meer 'op de bank te gaan zitten' als je de capaciteit hebt om te werken. Maar met meer dan 150 respondenten, ken ik zo goed als niemand die als doel heeft om in zijn leven 'te lanterfanten'. Het gaat mij om begrip voor de vele mensen met een gedeeltelijke of volledige arbeidsbeperking die door de huidige wetgeving worden uitgeknepen, niet alleen financieel maar ook emotioneel omdat er te weinig/meestal niet wordt geluisterd naar de noodsignalen die worden afgegeven.

Helaas hoor ik steeds vaker van respondenten dat hun gezondheid er echt op achteruit is gegaan door de gevolgen van de Participatiewet. Ze worden afgewezen voor de WIA, Wajong en Beschut werk en voelen zich na het UWV ook door de gemeente in de steek gelaten omdat die hen zeker niet de begeleiding bieden die ze nodig hebben om vanuit de Bijstand een passende baan te vinden, maar wel daarvan de sociale controle ondervinden die regelmatig de balans en het realisme missen. Niet alleen het vertrouwen in de overheid maar ook het zelfvertrouwen heeft eronder te lijden, wanneer je alleen maar op de vingers wordt getikt, gekort wordt of bedreigd met het korten van een uitkering. Bestaanszekerheid, hoezo dan? 'U kunt weer werken.' Hoe dan? Overigens denk ik dat er zowel van de overheid als van de uitkeringsgerechtigden de allermeeste mensen het 'goed bedoelen'. Maar 'goed bedoelen' koop je niks voor, als wetgeving (in beton gegoten) zo veel kapot maakt.

Vorige week donderdag zei de Staatssecretaris in het debat dat mensen met een duurzame en volledige arbeidshandicap niet thuis horen in de Bijstand. Helaas heb ik hem nog niets horen zeggen wat voor deze mensen uitkomst biedt om ook echt onder het juk van de Bijstand vandaan te komen. Het vertrouwen in de overheid is nu al steeds dieper aan het zakken en steeds vaker hoor ik dat mensen compleet gedesillusioneerd zijn, zelfs diverse mensen die op een bepaalde manier 'aan de knoppen draaien' vraag ik wat zij dan zien als een oplossing en helaas krijg ik dan soms als antwoord, dat zij die ook niet zien. Verdrietig maar waar.

Ondanks dit alles laat ik mij niet roven van mijn motivatie om wel echt naar de persoonlijke verhalen van mensen te blijven luisteren, waar mogelijk belangenbehartiging te doen en en verder te werken aan het schrijven van mijn boeken 'De realiteit van de Participatiewet' en 'De groep met een doel'.